غزل

(حیران باجوړ)
په  لاس  کښې  د  راندانو  پیمانې  یې    ماتولې.
د   سترګو   آئنې    وی    آئنې    یې    ماتوالې.

کمکۍ   وه   لا  د  ګل د   خسمانې نه خبر نه وه.
د   قسته    د    ګلونو    ګلدانې     یې   ماتوالې.

نه  ماته   یې   کتلے   شو   نه   ما   ورته کاتۀ.
آ  ما   ورکړی    نښې    نیښانې     یې  ماتوالې.

زما بچے خالي لاس ده اختر په ورځی ناست وو.
د   خان بچی  لګیا   وو    خزانې    یې   ماتوالې

ناپوهه سوداګر دے څه یې سود دی څه يې زيان.
مرجان   یې    ټولول   او   دردانې   یې ماتوالې.

لاسونه    به    یې    خامخا    ده    غنو   ډکیده.
په   غنو    کښې    دننه    شیدانې   یې ماتوالې.

حیرانه    ستا     غزل   د پښتانه د سر شمله ده.
معنې   یې     جوړولې    که     معنې یې ماتوالې